ਮੇਰੇ ਜਾਏ ਲਫ਼ਜ਼

ਕਿੰਨੀ ਦਫ਼ਾ ਮੇਰੇ ਜਾਏ ਹਰਫ਼
ਕਿਸੇ ਅੱਖੜੀ ਔਲਾਦ ਵਾਂਗ,
ਮੈਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਵਜਾ ਠੁਕਰਾਉਂਦੇ ਨੇ
ਤੇ ਫੇਰ ਆਪ ਹੀ
ਸਵੀਕਾਰ ਕੇ ਗਲੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਨੇ...

ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਗੂੜੀ ਨੀਂਦ ਸੁੱਤੀ ਨੂੰ
ਡਰਾਉਣੇ ਖ਼ਾਬ ਵਾਂਗ ਜਗਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ..
ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ
ਲੋਰੀਆਂ ਦੇ ਦੇ ਸਵਾਉਂਦੇ ਨੇ...

ਕਦੇ ਮੇਰੀਆਂ ਗੁਸਤਾਖ਼ੀਆਂ ਤੋਂ ਜਾਣੂੰ ਹੋ ਕੇ ਵੀ
ਮੇਰੇ ਹੱਕ 'ਚ ਗਵਾਹੀਆਂ ਭੁਗਤਾਉਂਦੇ ਨੇ...
ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਸੱਚ ਦੇ ਕਟਿਹਰੇ 'ਚ ਖੜਾ ਕੇ
ਸੱਚੀ ਨੂੰ ਵੀ ਝੁਠਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਨੇ...

ਕਦੇ ਅੱਗ ਦਾ ਭਾਂਬੜ ਬਣ
ਮੇਰੇ ਠੰਡੇ ਯਖ਼ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਸੇਕ ਦਿੰਦੇ ਨੇ
ਤੇ ਕਦੇ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਦੀ ਸੁੱਕੀ ਬੰਜਰ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ
ਸਾਉਣ ਦੀ ਘਟਾ ਵਾਂਗ ਵਰਦੇ ਨੇ...


ਕਿੰਨੇ ਹੁਸੀਨ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚੋਲੇ ਬਣੇ ਨੇ ਇਹ!!!
ਕਿੰਨੇ ਪਾਕ ਸਾਕਾਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਉੱਕਰੀਆਂ ਨੇ
ਇਹਨਾਂ ਅੱਖਰਾਂ ਸਦਕਾ!!!!
ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਜਾਨੋਂ ਪਿਆਰੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਦਾ ਦਰਦ
ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਹੰਢਾਇਆ ਐ.. 


ਕਦੇ ਕਦੇ ਤਾਂ ਲੱਗਦੈ ਕਿ
ਮੇਰੀ ਹੋਂਦ ਈ ਮੇਰੇ ਲਿਖੇ ਅੱਖਰਾਂ ਕਰਕੇ ਐ...
ਤੇ ਕਦੇ ਲੱਗਦੈ ਕਿ ਇਹ ਅੱਖਰ ਮੇਰੇ ਕਰਕੇ ਹੋਂਦ 'ਚ ਆਏ..
ਜੋ ਵੀ ਹੈ, ਨਹੁੰ ਮਾਸ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਐ ਮੇਰਾ
ਮੇਰੇ ਖ਼ੁਦ ਦੇ ਜਾਏ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਨਾਲ,
ਇਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਨੇ
ਤੇ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਬੁੱਤ ਘਾੜੀ...
Jassi Sangha
16 July,2011