ਹਰਮਨ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ 'ਤੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਲਿਖੀ ਇੱਕ ਕਵਿਤਾ

ਕਲਾ ਵਾਂਗ ਸ਼ਾਇਦ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵੀ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਮੁਥਾਜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ.. ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਹਰਮਨ ਲਈ ਉਸਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਤੇ ਓਹਦੀ ਅੰਮਾਂ ਵੱਲੋਂ..

ਚੰਨ ਜਿਹਾ ਮੇਰੇ ਚੰਨ ਦਾ ਮੁਖੜਾ,
ਜਾਪੇ ਜਿੱਦਾਂ ਰੂਹ ਦਾ ਟੁਕੜਾ..
ਅੱਖਾਂ ਉੱਤੇ ਵੀਰਾਨੀ ਛਾਈ,
ਚੰਨ ਮੋਹਰੇ ਜਿੱਦਾਂ ਬੱਦਲੀ ਆਈ..

ਜਦ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਆਖੇ ਮਾਂ,
ਤਪਦੇ ਹਿਰਦੇ ਪੈਂਦੀ ਛਾਂ...
ਜ਼ਿਹਨ ਮੇਰੇ ਤੇ ਰਾਜ ਉਸਦਾ,
ਉਸ ਵਿੱਚ ਵਸਦੀ ਮੇਰੀ ਰੂਹ...
ਜਿਸ ਦਿਨ ਮਾਂ ਕਹਿ ਨਾ ਬੁਲਾਵੇ,
ਦਿਨ ਮੇਰਾ ਖਾਲੀ ਹੋ ਜਾਵੇ..
ਉਹਦੀ ਚੁੱਪ ਹੈ ਸਜ਼ਾ ਮੇਰੇ ਲਈ,
ਵਿੱਚ ਕਲੇਜੇ ਪੈਂਦੀ ਧੂਹ..
ਉਹਦੇ ਰਾਹ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਦੁੱਖ,
ਉਡਾ ਲਿਜਾਵੇ ਮੇਰੀ ਭੁੱਖ...
ਉਸਦਾ ਹਉਕਾ, ਹੰਝੂ, ਸਿਸਕੀ,
ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਜਾਵੇ ਛੂਹ...

ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਨੂਰ ਇਲਾਹੀ,
ਪਰ ਨੈਣਾਂ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪ ਹੈ ਛਾਈ..
ਤੇਰੀ ਚੁੱਪ ਮਾਂ ਪੜਦੀ ਜਾਵੇ,
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਤੈਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਜਾਵੇ,
ਆਪੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲੜਦੀ ਜਾਵੇ...
ਇਹ ਈਕਣ ਕਿੱਦਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ,
ਰਲਦਾ ਮਿਲਦਾ, ਮਿਲਦਾ ਜੁਲਦਾ,
ਢਿੱਡੋਂ ਜਾਈ ਔਲਾਦ ਨਾ ਏਦਾਂ
ਪਰ ਜੋ ਵੀ ਜਿੱਦਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ....
ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਆਂਦਰ ਦਾ ਟੁਕੜਾ,
ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੋਂ, ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ !!!
ਨਹੀਂ-ਨਹੀਂ !!!

ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਹੈਂ,
ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਜਿਉਂਦਾ ਬੁੱਤ ਹੈਂ.......
ਓਹੀ ਆਦਤਾਂ, ਓਹੀ ਜੀਊਣਾ,
ਓਹੀ ਹਾਸਾ , ਓਹੀ ਰੋਣਾ........
ਨਿੱਕੀ ਨਿੱਕੀ ਰਉਂ ਹੈ ਮਿਲਦੀ,
ਮਾਂ ਤੇਰੇ ਹਾਸੇ ਨਾਲ ਖਿਲਦੀ...

ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਜ਼ਿਹਨ ਨੁੰ ਟੋਂਹਦਾ ਜਾਵੇਂ,
ਮਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੋਹੰਦਾ ਜਾਵੇਂ,..
ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਜੀਵੇਂ,
ਮਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖੜੇ ਪੀਣਾ ਚਾਹਵੇਂ...
ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਦਿਲ ਏਦਾਂ ਕਰਦਾ,
ਗਲੇ ਤੀਕ ਜਦੋਂ ਹੈ ਭਰਦਾ..
ਤੇਰੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਧਰਕੇ,
ਸਾਰਾ ਜਿਗਰਾ ਜੇਰਾ ਕਰਕੇ....
ਤੈਨੂੰ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖ ਸੁਣਾਵਾਂ,
'ਕੱਲੀ 'ਕੱਲੀ ਗੱਲ ਸਮਝਾਵਾਂ...
ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਵਾਂ...
ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ, ਹੁਬਕੀਂ -ਹੁਬਕੀਂ,
ਭੁੱਖੇ ਭਾਣੇ ਬਾਲਕ ਵਾਂਗੂੰ,
ਬਹੁਤ ਰੋਵਾਂ, ਬਹੁਤ ਕੁਰਲਾਵਾਂ..
ਰੋਂਦੀ ਰੋਂਦੀ ਹਉਕੇ ਲੈਂਦੀ,
ਫੁੱਲ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਹਲਕੀ ਹੋ ਕੇ,
ਸਦਾ ਲਈ ਮੈਂ ਫਿਰ ਸੌਂ ਜਾਵਾਂ.....
(ਬਕਵਾਸ ਬੰਦ ਮਾਂ!!! ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ !!! )

ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ,
ਦੁੱਖ ਹੁਣ ਤੱਕ 'ਕੱਲੀ ਸਹਿੰਦੀ ਸੀ,
ਮਮਤਾ ਵਰਗੀ ਹੀ ਨਿੱਘੀ ਛਾਂ,
ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਵੀ ਤਾਂ ਮਾਣਾਂ,
ਕਈ ਕਿਤਾਬਾਂ ਢੂੰਡ ਚੁੱਕੀ ਮੈਂ,
ਡਾਢਾ ਕੁਝ ਫਰੋਲ ਚੁੱਕੀ ਮੈਂ,
ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ, ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ..
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਕੀ ਗੁੰਝਲਾਂ ਉਲਝਾਉਂਦੀ,
ਤੇਰੀ ਵੀ ਜੋ ਮੈਂ ਮਾਣਦੀ ਛਾਂ,
ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਜਾਂ
ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਮਾਂ???

ਜੋ ਵੀ ਹੈ, ਕਮਾਲ ਹੈ !!!

ਮੇਰੀ ਮਮਤਾ ਏਹੀ ਚਾਹਵੇ,
ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝਾਵੇ...
ਇਹ ਜੋ ਮੇਰੀ ਨੰਨੀ ਜਾਨ,
ਇਸਦੇ ਉੱਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਮਾਣ..
ਰੁਮਕਦੀਆਂ ਸਦਾ ਰਹਿਣ ਹਵਾਵਾਂ,
ਉਡੀਕਦੀਆਂ ਇਹਨੂੰ ਲੰਮੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ..
ਫੁੱਲੋ ਗਹਿਰੀ ਵਾੜ ਸਜਾਓ..
ਚਾਵਾਂ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਮਹਿਕਾਓ...
ਕੈਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਕੋਲੋਂ ਬਚਾਓ..
ਲੂੰਏਂ ਨੀ ਜ਼ਰਾ ਹੌਲੀ ਵਗ,,
ਹਾੜ ਮਹੀਨਿਆਂ ਘੱਟ ਤੂੰ ਮਘ..
ਵੇ ਬੱਦਲੋ, ਇਹਦੇ ਕਹਿਣ 'ਤੇ ਵਰ ਜਾਓ,
ਨੰਨੀ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਤਾਂ ਕਰ ਜਾਓ!!!

ਜੰਨਤ ਰੂਪੀ ਮਹਿਲ ਬਣਾਵਾਂ,
ਤੇਰੀਆਂ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਵਾਂ..
ਪੌੜੀ ਪੌੜੀ ਚੜਦਾ ਜਾਵੇਂ,
ਹਰ ਪਲ ਰਹਿ ਕੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਸਾਵੇਂ...
ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਜਾਵੇਂ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਨਿਮਾਣੀ..
ਸਿਰਫ਼ ਪਿਆਰ ਦੀ ਭੁੱਖਣ ਭਾਣੀ,
ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇ ਅਜ਼ਮਾ ਹੈ ਚੁੱਕੀ,
ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਬਿਖਰੀ ਟੁੱਟੀ...
ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਆਸ ਦਾ ਸੂਰਜ,
ਕਦੇ ਨਾ ਛਿਪਣਾ, ਕਦੇ ਨਾ ਡੁੱਬਣਾ..
ਨੇਮ ਮੁਤਾਬਿਕ ਛਿਪਣਾ ਪੈਣਾ,
ਕਈ ਜਿੰਦਾਂ ਨੂੰ ਚਾਨਣ ਦੇਣਾ..
ਪਰ ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ 'ਚ ਆ ਜਾਈਂ..
ਮਾਂ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਫੇਰਾ ਪਾ ਜਾਈਂ...
ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਛੁਪਾ ਲਵਾਂਗੀ
ਬਾਲ ਗੋਪਾਲ ਵਾਂਗ ਸਜਾ ਕੇ,
ਲੋਰੀ ਗਾ ਕੇ, ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ,
ਗਹਿਰੀ ਨੀਂਦ ਸੁਲਾ ਦੇਵਾਂਗੀ...
ਤੇਰੇ ਚਹਿਕਵੇਂ ਹਾਸੇ ਅੰਦਰ
ਮੈਂ ਵੀ ਸੁਰਗ ਨੂੰ ਪਾ ਲਵਾਂਗੀ,
ਮੈਂ ਵੀ ਸੁਰਗ ਨੂੰ ਪਾ ਲਵਾਂਗੀ!!!
--ਆਮੀਨ!!!
----ਮਾਂ (ਜੱਸੀ ਸੰਘਾ)
21 June, 2010