ਗੰਮੀ ਬੀਅਰ ਤੇ ਮਰਿਆ ਭਰੂਣ

ਮੈਂ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਘੰਟਿਆਂ ਤੋਂ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਸਫ਼ਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ.. ਕੁਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਝੋਲੇ ਵਿੱਚ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ ਤੇ ਕੈਂਡੀਜ਼ ਦਾ ਇੱਕ ਪੈਕਟ ਹੱਥ ਲੱਗਾ । ਅੰਜੂ ਦੀਦੀ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ ਤੇ ਉੰਨਾਂ 'ਚੋਂ ਕੁਝ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀਆਂ (ਅਕਸਰ ਮਾਂ ਲਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਅਜੇ ਬੱਚਾ ਹੀ ਹਾਂ !!)..
ਤੇ ਉੰਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਗੰਮੀ ਬੀਅਰ ਕੈਂਡੀ(ਇੱਕ ਤਰਾਂ ਦੀ ਗੰਮ ਵਾਲੀ ਬੀਅਰ/ਰਿੱਛ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਦੀ ਕੈਂਡੀ) ਮੈਂ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲਈ... ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਜੀਭ ਨੇ ਇਸਦੀ ਬਣਤਰ ਦੀ ਫਰੋਲਾ ਫਰਾਲੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕਦਮ ਉਸ ਮਰੇ ਭਰੂਣ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ਼ ਆ ਗਿਆ, ਜਿਹੜਾ ਮੈਂ ਨਰਸਿੰਗ ਦੌਰਾਨ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ...

  ਇਹ ਉਦੋਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਨਰਸਿੰਗ (GNM) ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਡਿਊਟੀ ਖਰੜ ਸਿਵਲ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ... ਮੈਡਮ ਕਪੂਰ ਸਾਨੂੰ ਅਬੌਰਸ਼ਨ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਕੋਲ ਹੀ ਬੈੱਡ 'ਤੇ ਇੱਕ ਔਰਤ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਸੀ,ਜਿਸਦਾ ਹੁਣੇ ਹੀ ਅਬੌਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਡਮ ਕਪੂਰ ਨੇ ਮਰਿਆ ਹੋਇਆ ਭਰੂਣ ਰੂੰ 'ਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਆਪਣੀ ਤਲੀ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ.. ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਕੁ ਹਫ਼ਤਿਆ ਦਾ ਹੀ ਸੀ, ਕੁਝ ਕੁ ਅੰਗਾਂ ਦੀ ਬਣਤਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ... ਮਾਸ ਦਾ ਇੱਕ ਲੋਥੜਾ ਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਲੱਤਾਂ ਬਾਂਹਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਜਿਹੇ ਸਨ..

 ਤੇ ਮੇਰਾ ਦਿਮਾਗ ਕੁਝ ਵੀ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਵੀ ਹਿਰਦੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸੀ...ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਭਰੂਣ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਕਾਕਾ ਮਾਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘ ਕੇ ਗੂੜੀ ਨੀਂਦ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਹ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਇੰਨਾਂ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਬੱਸ ਪੁੱਛੋ ਹੀ ਨਾ..
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮੈਡਮ ਤੋਂ ਮੰਗ ਲਵਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦਿਓ ਪਲੀਜ਼... ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਨਾਲ਼ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਵਧੇ ਫੁੱਲੇਗਾ.. ਤੇ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਚੱਲੇਗਾ ਫਿਰੇਗਾ ਮੇਰੀ ਉਂਗਲੀ ਫੜਕੇ...ਤੇ ਦੂਜੇ ਹੀ ਪਲ਼ ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਸਦੀ ਮਾਂ ਇੱਦਾਂ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਇਹਨੂੰ ਇੱਥੇ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾ ਸਕਦੀ ਐ?? ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਮੇਰੀ ਮੈਮ ਤੋਂ ਮੰਗ ਲਵੇਗੀ ਕਿ ਦਿਓ ਮੇਰਾ ਬੱਚਾ ਵਾਪਿਸ!!! ਪਰ ਉਸਨੇ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕੀਤਾ.. ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਉਦਾਸਿਆ ਜਿਹਾ ਚਿਹਰਾ ਲੈ ਕੇ ਉੱਠ ਚਲੀ ਗਈ.. ਤੇ ਮੇਰੀ ਟੀਚਰ ਨੇ ਉਹ ਮਰਿਆ ਭਰੂਣ ਕਿਸੇ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ..ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਮੇਰਾ ਜਿਉਂ ਦਮ ਘੁੱਟਿਆ, ਮੈਂ ਕਹਿੰਦੀ ਕਹਿੰਦੀ ਰੁਕੀ ਕਿ ਇਹ ਸਾਹ ਕਿਵੇਂ ਲਊ??
    ਤੇ ਅੱਜ ਹੁਣ ਅਚਾਨਕ ਚੌਂਕ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਨੀਂਦ 'ਚੋਂ ਜਾਗੀ.. ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਖੁੱਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਿਛਲੀ ਸਕਰੀਨ ਤੇ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ 'ਚ ਹੀ ਘੁੰਮ ਗਿਆ.. ਤੇ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਗੰਮੀ ਬੀਅਰ ਐ..ਉਹਦੀ ਬਣਤਰ ਉਸੇ ਮਰੇ ਭਰੂਣ ਵਰਗੀ ਐ.. ਉਫ਼!!! ਉਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ ਫੇਰ ਲੱਗਿਆ ਅੱਜ.. ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਮਰਿਆ ਭਰੂਣ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਅਚਾਨਕ ਤੇ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਥੁੱਕ ਦਿਆਂ ਇਹਨੂੰ ਬਾਹਰ.. ਸੁੱਟ ਦਿਆਂ.. ਕਿਉਂ ਇੱਦਾਂ ਚੂਸ ਰਹੀ ਹਾਂ ਮੈਂ.??!!!
       ਪਰ ਜੇ ਸੁੱਟਾਂਗੀ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ ਢੱਕਣ ਲਗਾ ਕੇ ਨਵੇਂ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਲਈ ਰੱਖ ਦੇਵੇ.. ਜਾਂ ਫੇਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਕਿ ਇਹ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇ ਰੁਲੇ... ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਲਿੱਬੜੇ ਭਰੂਣ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੀ..
ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਦੀ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਫ਼ੈਸਲੇ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਕਰਾਂ ਇਹਦਾ...?? ... ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਸੌਖਾ ਸਾਹ ਦਵਾਉਣ ਲਈ ਮੂੰਹ ਖੋਲਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਗੰਮੀ ਬੀਅਰ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ... ਉਹ ਖ਼ੁਰ ਚੁੱਕਿਆ ਐ... ਮੈਂ ਉਹਦਾ ਦਮ ਨਹੀਂ ਘੁੱਟਿਆ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸੁੱਟਿਆ ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਰੁਲਣ ਲਈ... ਉਹ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਉਹਦਾ ਸਵਾਦ ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਮੇਰੇ ਵਜੂਦ 'ਚੋਂ ਵੀ ਆ ਰਹੀ ਐ...
 Jassi Sangha
2.26PM (ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠਿਆਂ ਹੀ ਲਿਖਿਆ)